PAKIRAMDAM NA EWAN

Di ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Malungkot na masaya na ewan. Kaninang umaga kasi, umalis na papuntang Beijing ang kapatid kong babae. Communications attache ng Philippine Embassy sa Beijing ang asawa nya. First time nilang mapo-post overseas. Ganun pala sa DFA. Six years nang six years ang mga assignments. So ayun. Six years sila sa Beijing. Ayos. Next year may libreng hotel na kami para sa Beijing Olympics. Saya diba?

Pero kagabi, di maipaliwanag na lungkot ang naramdaman naming pamilya habang kumakain kami ng hapunan. Bawat subo, ang hirap lunukin. Parang kasing laki ng meatball ng Sbarro's spaghetti yung nakabara sa lalamunan ko. Kahit anong inom ko ng Pepsi Max, ayaw dumiretso sa tiyan ko.

Napapatingin ako sa Nanay ko. Namumula na naman ang ilong. Ganun si Ma pag gustong maiyak. Alam ko pinipigilan lang nya pero siguro ayaw nyang ipakita sa amin yung lungkot na nararamdaman nya nung time na yun. Yung kapatid kong babae kasi yung naging kasa-kasama na nya ever since mamatay si Daddy. Kasamang manood ng sine, magshopping, magmall. Pano na to ngayon.

Bago magboard ng eroplano yung kapatid ko, nagawa pa nga mag text sa akin. Sasakay na daw sila ng eroplano. At sinabi pang dalasan ko daw ang dalaw kay Ma. Panay daw ang iyak kanina nung paalis sila ng bahay.

Masaya ako para sa kapatid ko. Biruin mo yun, makapunta ka ng Beijing at malibot mo ang China at anim na taon mong gagawin yun. Marami sigurong masha-shopping yun dun. Tapos makaka-experience pa sya ng snow ngayong Christmas. Pero at the same time, nalulungkot ako sa Mommy ko. Para siguro syang naputulan ng isang paa. At siguro, ganito rin ang nararamdaman nya ngayon. Yung pakiramdam na ewan.